Ο Σπύρος Μπετχαβάς επικοινώνησε μαζί μας, θέλοντας να μας κάνει κοινωνούς της προσωπικής του ιστορίας και κυρίως των παιδικών του χρόνων, τότε που ένοιωσε τον οικογενειακό και κοινωνικό του κύκλο να εγκαταλείπει τον ίδιο και τα αδέρφια του. "Να μην λέτε μόνο τα ευχάριστα του Κροκυλείου, γιατί κι εμείς παιδιά του χωριού ήμασταν"  ήταν τα λόγια του θέλοντας να μας παρακινήσει να καταγράψουμε όχι τόσο την ιστορία του, όσο το σκληρό πρόσωπο της κοινωνικής αδιαφορίας που μπορούν να εισπράξουν τα ορφανά παιδιά.

Ο Σπύρος Μπετχαβάς, εγγόνι του Σπύρου και της Ζωίτσας Μπετχαβά που το σπίτι τους βρισκόταν κοντά στη βρύση της Μότσως, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1955. Αυτός και τα δύο μικρότερα αδέρφια του, Νίκος και Ζωή χάσανε το 1959 σε πολύ τρυφερή ηλικία τον 29χρονο πατέρα τους Γιώργο από φυματίωση. Η μητέρα τους Αγγελική, που τότε ήταν μόλις 20 χρονών, απέμεινε να επιβιώσει μόνη της με 3 παιδιά.  Κράτησε τελικά τη Ζωή μαζί της, ο Νίκος βρέθηκε στο Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο της Πάτρας και ο Σπύρος κατέληξε στο Ορφανοτροφείο Καλαμάτας. Η «σκληρή» πειθαρχία του ιδρύματος αλλά και πολλές ακόμα "βάρβαρες" συνθήκες που επικρατούσαν μέσα σε αυτό, άφησαν πολλά τραύματα στη παιδική ψυχή του Σπύρου. Την μητέρα του την έβλεπε πλέον πολύ σπάνια ενώ πέρασαν 8 χρόνια για να συναντήσει ξανά τον αδερφό του.

Έκατσε στο ορφανοτροφείο από το 1962 έως το 1969-70, όπου βγήκε μην αντέχοντας άλλο την βασανιστική ζωή του ιδρύματος. Έμεινε με τη μητέρα του αλλά αναγκάστηκε να δουλέψει στην οικοδομή από 14 ετών. Έχοντας έφεση στα γράμματα τελειώνει την σχολή εργοδηγών και ακολουθεί μία πολυετή επαγγελματική σταδιοδρομία στην βιομηχανία καλλυντικών.  Πολλές οι δυσκολίες της πορεία του, κατάφερε όμως να σταθεί στα πόδια του και να παντρευτεί την Αναστασία. Σήμερα είναι συνταξιούχος, ζει στην Αθήνα και χαίρεται την κόρη του Χριστίνα και την εγγονούλα του Ιωάννα που είναι 8 χρονών.

Μας έστειλε αρκετές φωτογραφίες. Σε μία από αυτές (αριστερή φωτο) είναι με την γυναίκα του έξω από το σπίτι του παππού στο χωριό. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, οι πληγές του όμως είναι ακόμα ανοιχτές και ανατρέχουν στο μακρινό 1959 ψάχνοντας πως ένα ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον και ένα ολόκληρο χωριό δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν 3 ορφανά.

Και όσο η κοινωνία μας θα αφήνει παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στα ιδρύματα, ένα αναπάντητο γιατί θα την στοιχειώνει και το κατηγορώ του κ. Σπύρου θα μένει πάντα επίκαιρο αλλά και αναπάντητο μέσα στις μικρές αυτές ψυχές.