Το παλιό αγοραίο ταξί του Κροκυλείου ανήκε στη σειρά οχημάτων WC της Dodge και αφορούσε ελαφρά τετρακίνητα και μεσαία εξάτροχα στρατιωτικά οχήματα που παρήχθησαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στη σειρά περιλαμβάνονταν οχήματα ανοιχτής και κλειστής καμπίνας, μεταφοράς φορτίων ή οπλικών συστημάτων, οχήματα αναγνώρισης, τηλεπικοινωνιών, ασθενοφόρα, κινητά συνεργεία, carryalls, δηλαδή μεταφοράς αξιωματικών και προσωπικού και άλλα.

Τα carryalls είχαν σειρά καθισμάτων στην καρότσα και είναι οι πρόγονοι των σύγχρονων SUV. Το Dodge WC53 Carryall παράχθηκε από τον Απρίλιο του 1942 μέχρι τον Αύγουστο του 1945. Ήταν τετρατάχυτο με κιβώτιο 2 σχέσεων, ζύγιζε 2,59 τόνους, είχε μήκος 4,5 μέτρα, πλάτος 2 μέτρα, ύψος 2,6 μέτρα και μπορούσε να μεταφέρει φορτίο 800 κιλών

Το κινούσε μια μηχανή Dodge T214 απόδοσης 92 ίππων που του έδινε την τελική ταχύτητα των 87 χμλ/ώρα. Ήταν δίδυμο με το Dodge WC54 που ήταν ασθενοφόρο με διαφοροποιήσεις στην καρότσα. Έτσι είχε πλαϊνά ανοιγόμενα παράθυρα και πίσω πόρτα για την πρόσβαση των επιβατών.

Η ρεζέρβα τοποθετούνταν πίσω από την πόρτα, στην μεριά του οδηγού. Χρησιμοποιήθηκε μεταπολεμικά από πολλές χώρες των συμμαχικών δυνάμεων μαζί με άλλα μοντέλα WC Dodge, (παράδειγμα το WC54) μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα.

Ένα από τα 255.193 που παράχθηκαν συνολικά μέσα σε 41 μήνες τη δεκαετία του '40, είναι και το παλιό, αγοραίο ταξί του Κροκυλείου.

Τα ονόματα που έδινε η τοπική κοινωνία στο όχημα ήταν πολλά κι όχι πάντα σύμφωνα με την πραγματικότητα. Έτσι θα το ακούσεις σαν το Jeep του Μπούτσικου το James, το Perkins, το ταξί ή το ασθενοφόρο ή ακόμα και με υποτιμητικά ονόματα αφού κάποιοι το αντιμετωπίζουν υποκειμενικά, συνδέοντας το με προσωπικές ιστορίες κι εμπειρίες που τους το καθιστούσαν απεχθές. Το πιο ενδιαφέρον ίσως προσωνύμιο του είναι το "Μιαούλης", που δόθηκε από τους κατά καιρούς επιβάτες του, για να αποδοθεί ίσως ο ηρωικός του χαρακτήρας.

Για πολλά χρόνια υπήρξε παρατημένο στην χωματερή της Βαριάς, δίπλα σε ένα ζευγάρι ερπύστριες, φιλοξενώντας τεραστιες σφηκοφωλιές κι αράχνες κάτω από τις καυτές λαμαρίνες του και στα παιδικά μάτια συνδεόταν με φανταστικές ιστορίες που αφορούσαν ένα πλασματικό ένδοξο παρελθόν, όταν υπήρξε πολεμικό όχημα.

Με διασκευασμένα φτερά που καλύπτουν τους τροχούς και με μια υποτυπώδη αναπαλαίωση που έγινε πριν λίγα χρόνια, κοσμούσε μέχρι πρόσφατα, το παρκινγκ πάνω από την πλατεία του χωριού. Η επίσης χαλασμένη μηχανή του δεν είναι η αυθεντική, αλλά μια πιο δυνατή Perkins, που ταιριάζει απόλυτα στο σασί, αφού η αγγλική εταιρεία συνεργαζόταν με την Dodge μετά το '60 και προστέθηκε αργότερα.

Στα χέρια του Τάσου Μπούτσικου μετέφερε τους χωριανούς και το βιος τους σε δρόμους κακοτράχαλους ή τους εκδρομείς και τους πιστούς σε πανηγύρια και συνάξεις όπως αυτές της Παναγίας. Ανεξάρτητα από το πως το αντιλαμβάνεται ή το βίωσε κανείς, ήταν μαζί με το λεωφορείο, το μεταφορικό μέσο του χωριού για δεκαετίες και είναι μέρος της ιστορίας του.

Από τα υπόλοιπα 255.192 που παράχθηκαν πριν 76 περίπου χρόνια δεν έχουν επιβιώσει πολλά. Ένα παρόμοιο μοντέλο το WC 54, μπορεί να δει κανείς σε σχετικά καλή κατάσταση, στο μουσείο της αεροπορίας στο Τατόι και είναι ασθενοφόρο της "Βασιλικής Αεροπορίας"

Το 2018, η οικογένεια Μπούτσικου προκειμένου να διασώσει το όχημα, το παραχώρησε στο Σύλλογο Ιστορικών Στρατιωτικών Οχημάτων με έδρα τη Θεσσαλονίκη.